Exchange lotteries into money for the future

Recently, Thailandrsquo;s Juridical Council resolved that the Act allowing two-and three-digit lotteries does not exonerate the previous government. Instead of that Act, this government intends to amend the 1974 Lottery Act and use it. The revised Act will oversee legal lottery ticket distribution, but first it must be approved by the National Legislative Assembly.
The government now reconsidering the Lotteries Act causes many people to worry. If it revives legal lottery sales, many problems may arise which the existing legislation cannot answer. One of the primary concerns is how to prevent the lotteries from misleading people, especially the poor, whose pockets will be even emptier as a result of the lotteries. Thus, the government needs to be very careful as it reconsiders this sensitive issue.

I argue that the government should avoid misleading the public in any form. At the same time, I also understand that restricting the behavior of lottery fans is difficult and takes time. It is impossible to eliminate lotteries in the near future because Thais are by nature risk-takers who hope that by investing a little money, they will have a chance at winning big money. Lotteries represent a hope that is within their reach, and some people see gambling in lotteries as less risky and damaging than other daily activities such as having an accident, experiencing a natural disaster, or encountering a criminal.

Therefore, if the government revives lotteries, I propose that it revises the form that lotteries take. I also advocate that the government refrain from viewing lotteries as government income. Instead, I propose that the government place all lottery income in a long-term trust for the benefit of the people, something that can become a long-term security for the people. In this sense, lottery income can help strengthen the future of our people.

Use lottery money to create future income.The government can introduce a new form of lotteries, for example, something like lottery-savings, something which will benefit the buyer afterward. But, in this case, the reward is not 100% of the income but for receiving income from lottery will be put as a saving for lottery buyer in the future .

Re-stipulate the distribution of lottery income. Lottery monies can be divided into 3 types. First, some money will be used as prizes. Second, some money will be returned to each buyer as savings to be used when they retire. The third portion would be sent to the Ministry of Finance, where it would be used to provide welfare for all Thai citizens.

Assign financial institutes as hosts. The new-form of lotteries would be based on the concept of helping lottery players increase their savings. This would mean that government financial institutes such as the Government Savings Bank would manage the lottery-savings. Lottery retailers may be allowed to take the lotteries winnings from the financial institute and distribute them, provided the retailers will properly collect the buyersrsquo; information and honestly manage the saving accounts for them.

Decrease the values of the top prizes but increase the number of prizes so there will be more winners. If the government wants to retain lotteries, it should considering the values of the prizes. Rather than letting lotteries gain increasingly higher top prize values, thereby attracting new lottery players, it should adjust the values of the prizes, so more people will win something, even if the amount is rather moderate. This would decrease the hyper attention that the huge prize money attracts.

We must bring this proposed Act into the National Legislative Assembly for debate before any further decisions are made. The government itself should study how to prevent the grievous consequences that lotteries have and how to stipulate reformat lotteries to decrease and eventually end all types of gambling.

Should the 30% Reserve Measure be cancelled or not?

Should the 30% Reserve Measure be cancelled or not?
Should the 30% reserve requirement be scrapped?

Since the Bank of Thailand (BoT) announced the 30% foreign reserve requirement on 18 December 2006, the policy measure has divided the public opinion as to whether it should remain or be scrapped.

Different opinions regarding this policy measure have again flared up when a group of manufacturers and exporters demands that the 30% reserve requirement be continued to prevent excessive capital inflow and to rein in the Baht appreciation. Those working in the money and capital markets, on the other hand, want the policy abolished in order to regain investor confidence and boost foreign investment.

My opinion is that this measure should not have been imposed in the first place. But now that it had already been in place, revoking it in a sudden manner may not be productive. I think the measure should be done away with in an appropriate timeframe. But in the short run, canceling or keeping it has both good and bad consequences. Amidst the debates about this policy, I have some reservations for the unreasonable claims made by those demanding for its abolition.

1. The claim about the measure’s lack of efficiency.

Those wanting to do away with the foreign reserve requirement claim that the measure cannot effectively control foreign capital inflow, which results in the continuous appreciation of the Baht currency, and later the costly intervention by the Bank of Thailand.

The above claim does not seem to hold water because it must not be forgotten that the Baht’s quick appreciation in 2006 was caused by the quick capital inflow associated with bond market speculation. That massive speculation necessitated the use of foreign reserve requirement policy in December of that year. At present, the policy still applies to capitals in the bond market and property funds.

In addition, if the foreign reserve requirement policy does not have any effect in preventing the foreign capital inflow or stabilizing the Baht, whether or not it is cancelled or continued would not make any much difference in term of achieving the Baht’s stability. Therefore, the claim that this policy measure is not efficient in monitoring the Baht’s value is not the actual reason behind the demand to discontinue it.

Moreover, the fact that the Bank of Thailand intervened and lost as much as 200 billions in two years to save the economy means that canceling the measure will not recoup the lost already incurred anyway. On the contrary, canceling the measure might make the BoT lose even more. The reason for this is that, f the measure is abolished while the BoT still intervenes in the Baht currency, the rising Baht will require that the Bot use the Baht to intervene more to offset the increasing risk of loss. The strong Baht will also decrease the value of US dollars in the reserve in Baht terms.

2. The claim about investors’ confidence.

Those wanting the foreign reserve requirement measure scrapped believe that the measure has a negative psychological effect that shakes investors’ confidence in the Thai economy and make them shy away from investing in Thailand. They claim that these investors are afraid that a part of their capital will be deducted for the reserve requirement, or that the government will announce further foreign capital control measures.

If one considers the claim that some investors do not realize that the BoT has abolished most reserve requirement measures, except those for the capitals in bond markets and property funds, one will find that this is unlikely the case. This is because most foreign investors are financial institutions specializing in investment that must have done extensive research or had channels of information on Thailand before making their investment decisions.

As for the claim that canceling the measure will increase investor confidence and that keeping it will create concerns that more measures will come out or that the measure will be enforced more stringently, the analytical theory about investors’ speculative behaviors indicates that the announcement of the 30% reserve requirement measure has already damaged the credibility of Thailand’s policy-makers. Most investors, therefore, do not think there will be more measures coming out even if the Baht currency suffers from severe fluctuation. As a result, even if this measure is cancelled, investor confidence may improve only slightly rather than significantly.

In addition, impacts from the Sub-prime crisis in the U.S. have eroded the confidence of investors all over the world as they expect a recession and massive fluctuation in the world economy. Therefore, canceling the reserve requirement measure with the hope that it will stimulate more foreign direct investment is not a realistic expectation. This is because investors will mostly likely slow down their investment and focus on short-term rather than long-term investment. Moreover, discontinuing the reserve requirement measure without a fall-back policy will generate high risks as this will deprive Thailand of the tools against currency exchange fluctuation—a hazard to those involved in international trade.

In my view, public sector investment and spending should be an important tool for stimulating the Thai economy, while currency exchange policy should aim at preserving stability rather than attracting foreign investment. Therefore, keeping the 30% reserve requirement is likely to add safety to the Thai economy.
However, the foreign reserve requirement measure alone is not adequate in preserving currency value stability and other measures are needed. In my view, the BoT should use other measures that cost less than the Baht currency intervention, such as lowering the interest rates, supporting Thai investment overseas, expediting overseas debt repayment, and supporting the import of capital machinery, among other measures.

Renewing our thoughts kriengsak chareonwongsak : Still Hope for Bangkok and Thailand

Professor Kriengsak Chareonwongsak Visiting Fellow, June 2007 – June 2008
Professor Kriengsak Chareonwongsak is President of the Institute of Future Studies for Development in Thailand and Chairman of Success Group of Companies in Thailand.
He is a Visiting Fellow of the Oxford Internet Institute conducting research on Internet Filtering in Thailand.
He is also a Senior Fellow at Harvard University’s Center of Business and Government and an Associate, Weatherhead Center for International Affairs, Harvard University.

Professor Kriengsak Chareonwongsak has taught at universities overseas and in Thailand on economics, public policy and development issues.
His academic analyses and proposals are popularly read, having been published in 150 books for public readership and in over 3000 articles on a variety of topics, with his perspectives often highlighted in interviews carried by a wide variety of media sources in Thailand and overseas.
He has presented over 200 academic papers at international conferences, and has given over 2200 lectures in fifty countries.

Professor Kriengsak Chareonwongsak obtained first class honors and a PhD in Economics from Monash University, Australia, 1981 and a Masters of Public Administration from Harvard University.
He is a Research Professor at Regent University, USA and an Adjunct Professor at many universities both in Thailand and overseas.
Prior to Thailand’s recent parliamentary dissolution, Professor Kriengsak Chareonwongsak was an elected Member of Parliament.
Currently he is on the Executive Board of the Democrat Party, Thailand, having also held fifty positions as an active participant in various organizations and committees at national level.
Professor Kriengsak Chareonwongsak was a member of Thailand’s National Committee for International Economic Policy.
Professor Kriengsak Chareonwongsak was also Chairman of the Education, Religion, Arts and Culture Commission, Vice Chairman of the Economic, Commerce and Industry Commission of the National Economic and Social Advisory Council, and Advisor to the Senate Foreign Affairs Commission and Privatization Commission.

The Institute of Deposit Protection Act: The next step in strengthening Thai financial sector credibility

Dr Kriengsak Chareonwongsak

Senior Fellow, Harvard University’s Center for Business and Government

 

               Thailand’s financial and banking system may be considered, in my opinion, one of the best innovations in our economic history. In fact, I metaphorically compare it to magic; the initial value of banknotes and coins created by the government is increased many times in demand deposit and savings accounts through our financial system.

               Banks or financial institutes manage to do such wondrous things because when they receive deposits, they reserve the bare minimum amount of deposits – as required by law – and lend the rest to debtors, who re-deposit their loans into the banks again, this time with added interest charges. In other words, banks hold less cash reserves than the value of their accounts, which they must repay when depositors want to withdraw.

               For this reason, the most important factor in maintaining this fragile financial system is to strengthen the credibility of the private sector in regards to Thailand’s financial system. Just imagine if there were a rumor about one bank’s bankruptcy. If depositors believed this rumor were true, all would rush to the bank to withdraw the total amount of their accounts. Eventually, the bankruptcy rumor would come true and become a self-fulfilling prophecy.

               Don’t scoff yet. This same depositor panic took place in the 1930s in the United States, causing the Great Depression that plummeted the USA and Canada into economic despair for some ten years. History repeated itself in Thailand in 1997, when financial and economic crisis shook our society.

               Therefore, to strengthen depositor confidence, the American government initiated deposit insurance in 1933 and established the Federal Deposit Insurance Corporation to administrate the system. Milton Friedman, a Nobel Prize economist, rightly observed that private sector confidence toward the banking system dramatically increases after the adoption of deposit insurance. The proof is found in a significant decrease in the number of bank suspensions after the adoption of deposit insurance.

               However, economic principles dictate that fully insuring all deposits relieves depositors of any personal responsibility over their own investment decisions, allowing them to engage in risky behavior called “moral hazard,” such as investing all their assets in the financial institute with the highest returns without considering its stability. Thus, the U.S. government does not insure the full amount of deposits. In 1934, it initially insured only 5,000 dollars per deposit account; however, this has been increased to 100,000 dollars now, in accordance with America’s economic growth.

               The first chapter of Thai deposit insurance history was written during 1997’s economic crisis, when the government of that time put forward a resolution to fully insure (blanket guarantee) all depositors and creditors of financial institutes. This was done in August 1997 to pull investor confidence in Thailand’s financial sector back from the brink of panic. The Financial Institution Development Fund (FIDF) was also established at that time to administrate it.

               After the crisis had abated, the government canceled the insurance for the creditors, in accordance with international custom and aimed at establishing a permanent deposit insurance organization. To fulfill this intention, the government put forward its Institute of Deposit Protection Act.

               According to this act, the Institute of Deposit Protection (IDP) would be established. It would be government-owned but neither a bureaucracy nor a state enterprise. Its board would be derived from the Ministry of Treasury, the Bank of Thailand, and from Thailand’s pool of financial, treasury and legal experts. Unlike current deposit insurance, only the first million baht of deposit would be protected under the provisions of the Act. During the initial period, all member banks and financial institutes would be required to render regular payments to the Deposit Protection Fund at a flat rate of 0.4 percent of the total value of their deposit accounts. After the system had been well established, the payment system would be changed to a risk premium rate, which would be set by credit rating companies and would vary according to each bank’s credibility.

               The Institute of Deposit Protection Act was approved by Cabinet on November 30, 2004, and was sent to State Council for consideration. Nearly three years later, on August 28, 2007, Cabinet approved the draft Act and sent it to the National Legislative Assembly for debate and approval.

               However, the State Council has advised that the liability of the Ministry of Treasury, guarantor of all deposits in financial institutions, be reduced to comply with stipulations in the Public Debt Management Act (PDMA). Yet, if the government insists that the Ministry of Treasury be IDP’s guarantor, the PDMA must be revised.

               I agree with the general principle of this draft act. For example, limiting insurance to the first million baht per deposit account will discipline the financial behavior of people with investment assets, who do not diversify their portfolios. They should bear the cost of their own risks. Full insurance would only create a moral hazard in the private sector, when investors maximize their own benefit without weighing their own risks. This would force the government to bear the full weight of their investment decisions.

               I also agree that IDP’s board should be derived from various organizations and that less stable financial institutions should pay higher risk premiums. These two steps would decrease the moral hazard of financial institutes and banks. In my opinion, preparing the financial sector for risk premiums is IDP’s first priority.

               However, this move could cause some negative effects.  The higher the risk premiums, the higher the costs that financial institutions would bear for deposits. This may become an incentive for financial institutes and banks to raise funds from other sources. A decrease in the demand for deposit services could lead to a larger gap in interest rates between deposit rates and loan rates and, finally, depositors may suffer from falling deposit interest rates.

               Most importantly, I disagree with the move to place the Ministry of Treasury as IDP’s guarantor. This would only signal  to the financial sector that it is still protected by the government. It proclaims that if an institute becomes bankrupt, it will be rescued by the government, the common practice in pre-1997 economic crisis days.

               Making the Ministry of Treasury IDP’s guarantor will not decrease the risky behavior of financial institutes, especially that of big banks, who perceive themselves as “too big to fall.” Therefore, this move goes against the original intention of the draft that aims at decreasing risky behavior within the financial sector. In my opinion, the government should not be the guarantor. Financial institutes and banks should take the responsibility for their own risky behaviour on themselves, while the government plays the role of an auditor who stabilizes the IDP and guarantees repayment of private sector deposits should a bank go belly up.

               I hope this act will fulfill its original mandate: to strengthen the confidence in Thailand’s financial sector and to decrease risky behavior in all sectors. This will prevent our beloved country from facing the trauma of economic crisis again.

 

Bangkok Post 28/10/2007

Handicapped people need our help

A normal adolescent visits a home for the severely handicapped and resolves to help them enjoy life as he dose

Step into the place. Know what to expect. Know what to see. These were the first thoughts that flashed in my mind on my first visit to the Home for the Blind and Multihandicapped.

Thoughts zoomed and raced around my head as I stepped out of the orange Peugeot car, onto the grubby soil which squished down as my weight settled on it like a heavy bag.

Of course, everything my brain had conjured had been unreal, an illusion almost.

We had walked for only a minute towards the home of what I imagined would be the most pitiful people in Thailand, when out of the mist came a woman.

I guessed she must be our guide to the place.

She put our food and sweets on to a trolley  which she proceeded to push. We followed her and the various St. Michael’ sweet, doughnuts, chocolates etc.

 The children! Oh the sight of all of them. I could feel pity overwhelm me like death over a sick man.

I glanced at them for a fraction of a second and already knew they were not like  the  handicapped children I had expected to see. They were actually worse cases.

Some children’s mouths or chins were so deformed that they were shaped in a slightly different angle or were different in size from those of a normal person.

Some children’s brains were so damaged they repeated actions over and over such as banging their legs on the floor.

They were all blind.

Most had eyes shut which would probably stay shut for eternity. Some needed others  to feed them, but not all were helpless.

Some could even do weaving and sewing. Here is how I saw them do it.

Two children aged 25 and 15 were making a mat.

One put some thread on a shuttle and carefully felt his way around the strings of the machine

When he thought it was right, he poked the shuttle through the strings and the other boy pushed the thread or material up the machine with a long wooden straight-edge.

And then the whole process was repeated over and over until they finished a mat.

I wanted to buy one, buy unfortunately, a loud man had ordered 20 mats before I could buy any. 

 

 

 

After my visit, I felt the urge to help them, and these are some of the ideas I came up with.

l Visit them often and talk to them regularly, though they may not understand you.

Give them many encouraging words to help them keep their fighting instincts to survive and live a prosperous life.

Through this contact, the children would never give up the hope of surviving. They would learn to enjoy life even in the they’re in.

This would be a key factor in helping them to feel good about themselves. Most importantly, they would learn to just enjoy life and do things they enjoy doing.

I though of this because I enjoy sports and I see how that makes me enjoy life it is.

l Second, encourage and assist them to walk and play a lot which can help make their muscles, bones and joints stronger.

This will be very essential when they grow older. After more practice they could walk comfortably and normally.

I thought of this because I love games and I see how that has made me fitter and stronger over the past years.

l Third, give them nice food to eat because that would make them happy and not feel isolated or lonely. After all, happiness has a major role in improving their life.

I thought of this because I love to eat sweets, especially gum, and when I chew goum while working or studying I find I work better and have more creative ideas.

Just another weird thing in my personality.

l Lastly, find their strengths, what they do best. This will help them find them a job to earn a living when they grow up.

They will need some money to survive the rest of their lives because, of course, they desire to live a happy life.

I would like to conclude that these children have a chance—and above all deserve a chance – and we are the people to give it to them.

If we give them jobs and donate money to help them, they can survive and live a happy, blissful, trouble-free life

But if we do nothing – or just help them for a day – they won’t have a chance to live or survive happily.

This is because – and I can say it straight out – we didn’t give them one single tiny microscopic chance, which affects a huge part of their lives.

As the Chinese proverb goes, “Feed a man a fish for  a day and he will eat, but teach him how to fish and he will live.”

The choice is ours.

By Anajuk (Pete) Chareonwongsak is a 12-year-old student at Bangkok Pattana Internaitonal School.

Bangkok Post 24/09/2000

Profressor Kriengsak Chareonwongsak : Present Professional Positions

June 2007 – June 2008

Senior Fellow

 Mossavar-Rahmani Center for Business and Government, Kennedy School of Government, Harvard University

• To engage in in-depth independent research that will work to bring business and government practitioners together for the wise application of this knowledge that will also be transformed into a permanent, published resource.
• To focus on innovations in public-private partnerships and corporate governance.
• To participate in Center life through seminars, conferences & student activities

 

June 2007 – May 2008

Visiting Fellow
Oxford Internet Institute, University of Oxford

• To research and discover Internet’s social impact, and that of related Information and Communication Technologies (ICTs).
•  To engage in high-quality research, instruction and collaboration, seeking to inform and influence the shaping of research, policy and practice worldwide.
• To investigate the role of Internet and ICTs in daily life and work, for example, toward democracy, governance, science, education and the shaping of Internet

 

June 2007 – June 2008
 
Associate
Weatherhead Center for International Affairs, Harvard University

• To conduct research bringing international affairs to align with multilevel collaboration
• To chair, organize and join seminars organized by the Center and other centers
• To be a student advisor for the supervision of dissertations.

Profressor Kriengsak Chareonwongsak : Dream and Hope of Bangkok

ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์

เกิดในครอบครัวของนักธุรกิจ ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ เป็นบุตรชายคนโตของนายเอี่ยม เจริญวงศ์ศักดิ์ เป็นบุคคลที่มีใจใฝ่หา ปรารถนาอยากจะเห็น

ประเทศไทย

อยากเห็นคน

กรุงเทพฯ

ได้รับสิ่งดีและมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นมาตั้งแต่ยังเยาว์วัย

จากอิทธิพลชีวิตของคุณพ่อ เอี่ยม เจริญวงศ์ศักดิ์ ในเรื่อง ความซื่อสัตย์ อันเด่นชัด
ได้ถ่ายทอดส่งผ่านมายังบรรดาบุตรธิดา ซึ่งไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า ด้วยความเป็นบุตรคนโตของ ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ ทำให้ท่านรับเอาลักษณะชีวิตแห่ง ความซื่อสัตย์ นี้มาไว้เป็นหลักหนึ่งในการดำเนินชีวิตอย่างเคร่งครัด จนทำให้ยามเมื่อ ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ ผู้นี้จะพิจารณาผู้ใดมาร่วมเป็นทีมงานกับ ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ ลักษณะชีวิตแห่ง ความซื่อสัตย์ นี้ ยังเป็นปัจจัยแรก ๆ ในการคัดเลือกก่อนความรู้ความสามารถด้วยซ้ำ

ความมีน้ำจิตน้ำใจของสำแดงออกเป็นชีวิตผ่านการร่วมออกค่ายอาสาพัฒนาในวัยเรียน ซึ่งสังเกตได้ว่า ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ ผู้นี้ มิได้ลงมือทำกิจกรรมนี้เพียงเพราะบรรยากาศ สภาพแวดล้อม หรือบริบทแห่งสังคมเพื่อนฝูงในวัยเรียนที่พาไป เพราะท่านได้ทุ่มเททำกิจกรรมนี้จนได้เป็นถึงประธานชมรมค่ายอาสาพัฒนาของโรงเรียนอัสสัมชัญฯ ในที่สุด อิทธิพลชีวิตเรื่อง ความมีน้ำใจ ที่ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ นี้ ท่านยังได้รับจากอาจารย์ที่ปรึกษาของกลุ่มอัสสัมชัญอาสาพัฒนานามว่า บราเดอร์วิจารณ์ ทรงเสี่ยงชัย ซึ่งท่านได้เล่าไว้ในหนังสือ “เรื่องสนุก กระตุกคิด” ความว่า

…เมื่อไปถึงโรงเรียน ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ และบราเดอร์ต้องพากันปีนข้ามรั้วโรงเรียนเข้าไป เพราะไม่มีใครเปิดประตูรั้วให้ และเนื่องจากไม่ได้วางแผนว่าจะพักค้างคืนล่วงหน้า ผมจึงไม่มีที่นอนพัก บราเดอร์จึงอนุญาตให้ ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ เข้าไปพักที่ห้องพักของท่าน โดยที่ท่านอุตส่าห์สละเตียงให้ ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ นอน ส่วนตัวท่านขอนอนพื้น

ในความรู้สึกของ ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ คิดว่าไม่ถูกต้อง ผมต่างหากที่ควรจะเป็นฝ่ายนอนพื้น ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ จึงต่อรองกับท่านปรากฏว่าท่านก็ไม่ยอม โยกโย้กันอยู่ตั้งนาน ในที่สุดผมจึงจำใจต้องนอนเตียง แล้วปล่อยท่านนอนพื้นในคืนนั้น

คืนนั้นผมนอนไม่หลับเพราะไม่สบายใจ แต่ลึก ๆ แล้วผมประทับใจในน้ำใจของท่านมากจริง ๆ แม้ท่านเป็นถึงอาจารย์แต่ยังยินดีเสียสละ ยอมนอนกับพื้นเพื่อให้ ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ ซึ่งเป็นผู้น้อยกว่า เป็นเพียงนักเรียนของท่าน ได้สิ่งที่ดีกว่า

นับจากวันนั้นผมได้แง่คิดว่า การเสียสละเพื่อคนอื่นเป็นสิ่งที่งดงาม ไม่ใช่เป็นสิ่งที่เสียเกียรติแต่ประการใดเลย และได้แง่คิดที่สำคัญอีกประการหนึ่งว่า ถ้า อาจารย์ สอนเราตามแบบเรียน เราจะจำแบบเรียน จำวิชาที่เรียน มากกว่าจดจำว่าเรียนจากผู้ใด แต่ถ้าอาจารย์ สอนเราด้วยแบบอย่างชีวิต เราจะสำแดงสิ่งที่เรียนรู้ออกมาเป็นชีวิต เช่นเดียวกับชีวิต อาจารย์

….แบบอย่างที่แสดงออกมาจากชีวิตสอนเราได้ดีกว่าคำพูด

หลังจบการศึกษาจากโรงเรียนอัสสัมชัญฯ ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ จึงไปศึกษาต่อในระดับมัธยมปลาย ณโรงเรียนนิวเบอร์ลิน รัฐวิสคอนสิน สหรัฐอเมริกา

ความหวัง : ที่จะศึกษาอย่างมีเป้าหมาย (ความหวังที่จะเห็นการศึกษาของตนเป็นประโยชน์ต่อส่วนรวมของประเทศ)

ด้วย ความหวัง และปรารถนาจะเห็นตนเองเป็นส่วนหนึ่งใน ความหวัง ของชาวไทย เหมือนเช่นที่คนไทยอีกหลายคนต้องการเห็นประเทศไทยได้มีสภาพเศรษฐกิจโดยรวมดีขึ้น ทำให้ ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ ที่ได้รับทุนจากรัฐบาลเพื่อศึกษาต่อทางปริญญาตรีนั้น ได้ตัดสินใจทำเรื่องขอปรับสาขาวิชาที่ได้รับทุนจากสาขาวิชา…..มาเป็นด้านเศรษฐศาสตร์ เพราะมี ความหวัง ว่า เมื่อจบออกมาแล้ว สามารถนำความรู้ความสามารถด้านนี้มาทำ ความหวัง ให้แก่ชาติบ้านเมืองได้มากกว่าที่จะเรียนในสาขาที่เพียงแต่ทำให้ผู้เรียนจบมามี ความหวัง เพื่อทำงานหรือมี ความหวัง เงินเดือนมากเท่านั้น ซึ่งท่านก็สามารถชี้แจงให้เหตุผลจนได้ปรับสาขาวิชาจนสำเร็จ และได้รับทุนรัฐบาลเพื่อศึกษาต่อ ปริญญาตรี เศรษฐศาสตร์ ที่มหาวิทยาลัยมอแนช (Monash University) ประเทศออสเตรเลีย ที่นี่ ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ ได้รับปริญญาตรีด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง

ความหวัง ที่จุดประกายขึ้นในขณะศึกษาหาความรู้ของ ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ นั้น เป็นเหตุให้ท่านพิจารณาอย่างรอบคอบ ถึงหนทางในการนำความรู้มาใช้พัฒนาประเทศชาติ ไม่เพียงแต่เฉพาะเพื่อ ความหวัง ของคน กรุงเทพ เท่านั้น แต่เพื่อ ความหวัง ของชาวไทยทั้งประเทศ ด้วยเหตุนี้เอง การศึกษา ของท่านต่อจากนั้น จึงเกี่ยวข้องและมีเป้าหมายเพื่อทำประโยชน์ต่อส่วนรวมอย่างแท้จริง

ต่อมา ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ ท่านศึกษาต่อปริญญาโทรัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด (Harvard University) สหรัฐอเมริกา ตามด้วยการศึกษาต่อปริญญาเอก (1981) สาขาเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยมอแนช (Monash University) ประเทศออสเตรเลีย ( โดยทุนมหาวิทยาลัยมอแนช )

การเห็นความสำคัญด้านการศึกษานี้เอง ทำให้ ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ แม้ได้รับปริญญาเอกและเป็นถึง ศาสตราจารย์ ดร. แล้วก็ตาม ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ กลับยังคงศึกษาต่อทั้งหลักสูตรในประเทศและต่างประเทศ อาทิ

• การศึกษาหลังปริญญาเอก (Post Doctoral) มหาวิทยาลัยออกซฟอร์ด (University of Oxford) ประเทศอังกฤษ
• หลักสูตรการป้องกันราชอาณาจักร ภาครัฐร่วมเอกชนและการเมือง รุ่นที่ 1 ปีการศึกษา 2546-2547 วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร สถาบันวิชาการป้องกันประเทศ (วปม. รุ่นที่ 1)
• หลักสูตรการเมืองการปกครองในระบบประชาธิปไตย สำหรับนักบริหารระดับสูง รุ่นที่ 8 ปีการศึกษา 2547-2548 วิทยาลัยการเมืองการปกครอง สถาบันพระปกเกล้า

ชีวิตของ ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ แสดงออกถึง ความหวัง ตั้งใจ และปรารถนาใฝ่หาความรู้อยู่ตลอดเวลา ทั้งจากในรั้วของ สถาบันการศึกษา และจากการดำเนินชีวิต เห็นได้จากที่ชีวิตของท่านเป็นแบบอย่างในการขวนขวายแสวงหาความรู้อย่างไม่ยอมหยุดนิ่ง ทั้งยังมีความหวังที่จะนำความรู้ความสามารถที่ท่านได้ร่ำเรียนมาตลอดชีวิตให้เกิดเป็นรูปธรรมในการมีส่วนนำเสนอความคิด ความรู้ ความตั้งใจ และส่ง ความหวัง นั้นผ่านตัวอักษรเป็นหนังสือและบทความมากมายหลายเล่ม ยิ่งไปกว่านั้น การมี ความหวัง จะเห็นสิ่งดี ความปรารถนาต่อสังคม ต่อประเทศชาติของ ศ.ดร.เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ ไม่ได้หยุดอยู่เพียงแค่ชีวิตของท่านเท่านั้น แต่ได้ถ่ายทอดไปยังบุคคลในครอบครัวใกล้ตัว จนสามารถเรียกได้ว่า นี่แหละ ครอบครัวแห่ง ความหวัง แห่งความตั้งใจ อย่างแท้จริง ซึ่งกำลังจะกล่าวต่อจากนี้ไป

Profressor Kriengsak Chareonwongsak : Anything Excellence

* ความแตกต่างอันโดดเด่นระหว่างรางวัลที่หนึ่งกับรางวัลอื่น ๆ นั่นคือ รางวัลที่หนึ่งจะประกอบด้วยสัดส่วนของความเป็นเลิศมากกว่า
* ความเป็นเลิศ คือ การลบริ้วรอยแห่งความผิดพลาด
* ความเป็นเลิศ คือ ที่สุดแห่งคำว่า “ความพยายาม”
* ความเป็นเลิศ คือ ผลสัมฤทธิ์ในบั้นปลายของบุคคลผู้ปรารถนาไปถึงซึ่งความเป็นเลิศ
* ความเป็นเลิศ คือ การไม่ละเลยแม้รอยรั่วเท่าปลายเข็มบนผนังยานอวกาศ เพราะนักบินอวกาศทราบดีว่า
* รอยรั่วเพียงเท่านี้ อาจก่อความสูญเสียมหาศาลได้
* ความเป็นเลิศ คือ 1% สุดท้ายที่คนส่วนใหญ่หลงลืมที่จะทำ

Kriengsak Chareonwongsak : Academic Background

Kriengsak Chareonwongsak has extensive experience and expertise in policy formation, organizational restructuring, and critical analysis of economic and related issues. His directives are recognized as timely, applicable, and sustainable both internationally and in Thailand.

Kriengsak Chareonwongsak  Academic Background

Kriengsak Chareonwongsak  studies have been completed in Thailand, Australia, Canada, and the USA, where he is currently at Harvard University.

Kriengsak Chareonwongsak  studies New Berlin High School, Wisconsin, USA (AFS Scholarship)

Kriengsak Chareonwongsak  has Bachelor of Economics – First Class Honours & Top of the Class

Kriengsak Chareonwongsak
Monash University, Melbourne, Australia (Australian Government Scholarship)

Ph.D. in Economics, (1981)

Monash University, Melbourne, Australia (Monash Graduate Scholarship)

Kriengsak Chareonwongsak  Post Doctoral Studies, University of Oxford

Kriengsak Chareonwongsak  Joint State-Private Political Sector Course

The National Defense College of Thailand.

Democratic Politics & Governance for High-Level Administrators,

College of Politics and Governance,Thailand

King Prachatipok Institute

Certificate, Conflict Management through Effective Leadership

Institute for Global Learning & Development

Kriengsak Chareonwongsak  Royal Roads UniversityVictoria, British Columbia, Canada

Certificate, Modern Management,

National Defence College of Thailand

Certificate, Public Administration and Public Law

College of Politics and Governance,Thailand

King Prachatipok Institute

Kriengsak Chareonwongsak  Master of Public Administration,

Kennedy School of Government, Harvard University